De Piper Cub. Het toestel waarin 80% van de piloten in WO II hebben leren vliegen. Wat is het verhaal achter dit toestel?
Oorsprong
De Piper Cub was van oorsprong een idee van 2 broers. C. Gilbert en Gordon Taylor. Tegen het einde van de jaren 20 richtten zij samen het bedrijf Taylor Brothers Aircraft Co. op. Het doel was om een klein, 2-zitstoestel te ontwikkelen en deze voor zo een $4000 – de prijs van een huis in die tijd – te verkopen. Ze bouwden meerdere vliegtuigen, echter kwam Gordan Taylor om bij een vliegtuigcrash en dus stond C. Gilbert er alleen voor. Al snel ging het bedrijf failliet.
Al snel kwam er een rijke zakenman uit Pennsylvania genaamd; William T. Piper. Hij kocht voor een bedrag van $761 een controlerend aandeel in het failliete bedrijf. Piper behield Taylor als voorzitter van het bedrijf en hij eiste dat Taylor een goedkoop, makkelijk te besturen lesvliegtuig ontwikkelde. Piper wilde hiermee eigenhandig vraag creëren voor het bedrijf. In die tijd waren lesvliegtuigen erg lomp en hadden zware motoren. Dit zorgde ervoor dat het zeer prijzig was om te leren vliegen. Door de kosten de halveren en een goedkoop lesvliegtuig aan te bieden konden meer mensen hun brevet gaan halen en dus zouden er meer mensen opzoek zijn naar een goedkoop vliegtuig, dit was dan weer de Piper Cub.
Taylor lanceert in september 1930 het eerste model: De Taylor E-2. Het toestel had slechts 20pk en als snel bleek dit niet genoeg. Tijdens het opstijgen van een testvlucht kwam de E-2 flink baan tekort nadat de 20pk motor niet genoeg kracht had om hem van de grond te krijgen. Als reactie hierop werd een 37pk motor in geplaatst. Deze variant werd goedgekeurd door instanties en was vanaf medio-1931 in de verkoop.
Herontwikkelingen
In het begin liep de verkoop nog goed, maar al snel daalde de verkoopcijfers. Het bedrijf verkocht net genoeg om een klein beetje winst te maken. In 1936 werd de E-2 herontworpen door een jonge ontwerper genaamd; Walter Jamouneau. Onder Jamouneau werd de E-2 herbouwd tot de J-2 Cub.
Taylor was het echter niet eens met de filosofie van Piper, hij wilde namelijk van de Cub een massaproduct maken. Taylor verliet het bedrijf en dus nam Piper de rol als voorzitter aan.
Piper was razend enthousiast over de J-2 en bracht al snel een verbeterde versie uit; De Piper J-3 Cub. De nieuwprijs voor een J-3 was in 1937 ongeveer $1300. Omgerekend is dat zo een $23.500 vandaag de dag.
Brand
Echter, sloeg het noodlot in 1937 ook toe. De fabriek waarin de J-3 werd gemaakt door zo een 200 medewerkers, vloog in brand. De brand verwoeste de gehele fabriek en dus moest Piper opzoek naar een nieuwe fabriek. De fabriek verplaatste naar een oud fabrieksgebouw, 160 kilometer verderop van de oude fabriek. Tegelijkertijd kreeg het bedrijf een nieuwe naam; Piper Aircraft Co.
Ondanks de brand wist Piper meer dan 650 Cubs te produceren. Ook werd rond deze periode de iconische livery ontworpen. Het geel met de zwarte bliksemschicht. In 1938, het eerste volledige productiejaar, werden er 736 toestellen geproduceerd.
Oorlog
Het jaar is 1938, de oorlog in Europa ligt op de loer en landen als Nazi Duitsland zijn hard aan het werken om hun Luchtmacht flink uit te breiden. Ze zetten programma’s op waarin ze veel piloten opleiden om hun Luchtmacht van veel vliegers te voorzien. Als reactie hierop richt de Amerikaanse luchtmacht het volgende programma op;Civilian Pilot Training Program(CPTP). De vliegers in dit programma werden voornamelijk opgeleid in een Piper Cub. Dit maakt het feit dat 80% van alle Amerikaanse ex-piloten van de 2de Wereldoorlog zijn opgeleid in een cub.
Daarnaast was de Cub in de oorlog erg breed inzetbaar. Doordat het toestel zo simpel in elkaar zit, was het transport makkelijk, zie afbeelding hieronder. Het toestel werd gebruikt voor verkenningsvluchten, het transporteren van goederen en het medisch evacueren van zwaar gewonden soldaten. Op de piek van productie in de oorlog rolde er elke 20 minuten een Cub van de band.
Bush flying
Tegenwoordig wordt de Cub nog steeds veel gebruikt. De Cub is zeer gewild onder hobbyvliegers. Het toestel is makkelijk te vliegen, eenvoudig in onderhoud en enorm veelzijdig. Zo wordt het toestel met name in Noord-Amerika veel gebruikt om op bijzondere plekken te komen waar normale toestellen niet zomaar komen; Bush-flying.
Door zijn lichte constructie heeft de Cub niet veel afstand nodig om op te stijgen en landen. Door middel van dikke banden, drijvers of ski’s kan de Cub, in aangepaste vorm, vrijwel overal landen. Ook is de motor veel krachtiger dan de originele versie. Zo heeft de zogeheten “Supercub”, de variant gebruikt voor Bush Flying, een motor van 150 pk.
Het toestel wordt dus nog steeds veel gebruikt door zijn gemak en veelzijdigheid. Zo is het altijd geweest en zo zal het blijven in de nabije toekomst. De legende leeft voort.
